U większości zdrowych osób, które zakaziły się CMV, choroba przebiega bezobjawowo lub z objawami takimi jak: złe samopoczucie, gorączka, bóle mięśni, powiększenie szyjnych węzłów chłonnych.
Zakażenie CMV szerzy się drogą kontaktową – przez ślinę, krew, łzy, nasienie, wydzielinę szyjki macicy, mocz i mleko kobiece osoby zakażonej.
Diagnostyka wrodzonych zakażeń wirusem cytomegalii jest możliwa już w okresie życia płodowego u dzieci ze stwierdzonymi nieprawidłowościami w badaniu ultrasonograficznym.
Wirusa CMV można zidentyfikować w płynie owodniowym powyżej 6. tygodnia od wystąpienia objawów zakażenia u matki.
Najpoważniejszym powikłaniem wCMV jest niedosłuch neurosensoryczny (SNHL, sensorineural hearing loss). Przesiewowe badania słuchu pozwalają zdiagnozować niedosłuch odbiorczy spowodowany wCMV u około 50% noworodków, ponieważ u pozostałych dzieci badanie audiologiczne jest prawidłowe. Niedosłuch może być jedno- lub obustronny, może ulegać progresji, a także pojawiać się do 5.–7. roku życia.
Nie istnieje jak dotąd skuteczna metoda zapobiegania transmisji zakażenia i leczenia w przypadku wrodzonego zakażenia CMV u płodu.
Głównym źródłem zakażenia kobiet w ciąży jest kontakt z małymi dziećmi, najczęściej własnymi. Ok. 20% małych dzieci wydala wirusa w ślinie i moczu nawet wtedy, gdy nie zdradzają objawów chorobowych.
Do zakażenia dochodzi, gdy ciężarna kobieta przeniesie te płyny do oczu, nosa lub ust. Zakażenie nie przenosi się łatwo. Normalny – nawet bliski – kontakt z małymi dziećmi nie jest wykluczony, pod warunkiem, że unika się kontaktu śliny lub moczu dziecka z własnym nosem, oczami lub ustami.
